...ekki þetta endalausa sultarhjal. Hér er maður sem þorir að viðurkenna að honum vegnar vel. Það er eins og það hafi verið dálítið "tabú" síðustu misserin.

Því miður náði ég ekki í miða og sem betur fer er uppselt! Það er þá rýmra fyrir einhverja aðra þetta kvöld. 

Um miðjan júní ákváðum við félagarnir, Halli og Rúnar, að hjóla hringveginn. Þetta er svo sem ekki ný hugmynd en einhvern veginn hefur hún ekki komist á framkvæmdastig fyrr en núna. Við höfum svo sem ekkert óskaplega mikla reynslu af því að hjóla, það lengsta sem við höfðum farið fyrir þessa ferð var 107 km á dag. Erum þó í ágætu formi!

Í byrjun var markmiðið að fara hringinn á 7 dögum. Strax sáum við að það var illgerlegt og ákváðum að fara hringinn á 8 dögum. Lagt var af stað mánudaginn 20. júní kl. 9.30 og komið til baka mánudaginn 27. júní kl. 21. Að jafnaði voru hjólaðir 160-200 km á dag og hjólað 12-14 tíma.

   

Fyrsta daginn voru hjólaðir 185,5 km og gist að Höfðabrekku rétt austan við Vík. Ferðatíminn var 12 tímar og meðalhraðinn 19,7 km á klst. Veðrið frekar leiðinlegt og við rennblautir þegar komið var í náttstað. 

 Annan daginn var stefnan tekinn á Hala í Suðursveit (gist í Gerði). Hjólaðir voru 203 km, meðalhraðinn var 19,9 km á klst og ferðatíminn 13 timar. Þennan dag voru aðstæður góðar, umferð lítil og lítið um brekkur. Við þó þreyttir á náttstað enda 203 km nokkuð löng dagleið.

 

Þriðja daginn var stefnan tekin á Djúpavog. Aðstæður ágætar en nokkuð um brekkur. Hjólaðir voru 161,61 km, meðalhraðinn 18,7 km og ferðatíminn 11 tímar. 

 

 

Fjórða daginn var stefnan tekinn á Egilsstaði. Þetta átti að vera hálfgerður hvíldardagur en raunin varð önnur. Öxi er ekki sérlega hentug til hjólreiða. 

 

 

Hjólaðir voru 89,49 km, meðalhraðinn var aðeins 13,8 km og ferðatíminn 7,5 tímar. Komnir óvenju snemma á náttstað, eða um kl. 16 og gátum því nærst vel og hvílt okkur. Þetta var eini dagurinn sem við vorum komnir á náttstað fyrir kvöldmat en oftast vorum við ekki komnir fyrr en um kl. 22.

Fimmta daginn var stefnan tekinn á Mývatn um Möðrudalsöræfi. Hjólaðir voru 161,71 km, meðalhraðinn aðeins 14,4 km á klst og ferðatíminn 14 tímar. 

 

Á þessari leið voru aðstæður afar slæmar. Aðeins tveggja stiga hiti, mótvindur og rigning.  Allt hafðist þetta þó og vorum við komnir á náttstað um kl. 22.

Sjötta daginn var stefnan tekin á Skagafjörð. Hjólaðir voru 194,17 km, meðalhraðinn 18,5 km á klst og ferðatíminn 13 tímar. Frekar erfið leið, mikið um brekkur og stundum mótvindur. 

 Sjöunda daginn var stefnan tekinn suður fyrir heiðar eða í Norðurárdal. Hjólaðir 187,63 km, meðalhraðinn 20,9 km á klst, enda mikill meðvindur, og ferðatíminn 13 tímar. Óskaplega kalt í Hrútafirði enda norðan bál.

 

Síðasti dagurinn átti að vera  frekar þægilegur enda ekki nema 144,38 km. Norðan hvassviðri gerði það þó að verkum að þetta varð heldur meiri raun en til stóð. Meðalhraðinn var þó 18,1 km á klst og ferðatíminn 12 tímar. Mannskaða veður var í Hvalfirði og urðum við um tíma að leita vars. Hér má sjá stutt myndband sem lýsir aðstæðum ágætlega.

 

Allt hafðist þetta þó að lokum. Í heild voru hjólaðir 1.327 km á 8 dögum. Vitum ekki til þess að hringurinn hafi áður verið hjólaður á svo skömmum tíma.

 

....þetta er því óformlegt íslandsmet þar til annað kemur í ljóst!

Nú hefur kjörstöðum verið lokað og skrif á blogg síðum og fésbókinni mun ekki hafa áhrif á niðurstöðuna.

Það hefur verið fróðlegt að fylgjast með umræðunni sl. daga og vikur. Ég dáist að því fólki sem hefur mótað sér sannfærandi niðurstöðu. Skiptir þá litlu hvort svarið er JÁ eða NEI. Sumir hafa jafnvel lýst því yfir að þeir hafi kynnt sér samninginn vel. Ekki dreg ég það í efa. Ég hef reynt en sannast sagna ekki náð að móta mér skýra mynd af kostum og göllum samningsins. Miðað við þau ólíku sjónarmið lögfræðinga, hagfræðinga og annarra spekinga þarf það svo sem ekki að koma neinum á óvart.

Ég held því fram að mjög fáir skilji málið til einhvers gagns. Ég held því einnig fram að mjög óráðið hafi verið að setja mál sem þetta í þjóðaratkvæði. Fæ ekki séð að það hafi verið til góðs.

Ég var lengi óviss um afstöðu mína. Út af fyrir sig ágæt rök fyrir hvorum valkostinum fyrir sig. Þegar í kjörklefann kom og ég horfði á kjörseðilinn varð mér þó ljóst að það var aðeins einn réttur valkostur! Vonandi verður það niðurstaðan. 

Ef hinn valkosturinn verður ofaná þá vona ég svo sannarlega að það fólk sem talað hefur fyrir honum hafi rétt fyrir sér. Annars bíða okkar miklir erfiðleikar. 

Flestir átta sig á því að traust til stjórnmála er ekki mikið um þessar mundir. Undanfarið hefur nokkuð verið um þetta rætt, m.a. í tengslum við nýútkomna skýrslu á vegum Samfylkingarinnar um starf flokksins og í viðtalsþættinum Návígi þar sem rætt var við Huldu Þórisdóttir. Í umfjölluninni kemur sterkt fram það sjónarmið að traust til stjórnmála hafi hrunið um leið og bankakerfið hrundi.

Þetta er á vissan hátt rétt en þó ekki nema hálfsannleikur. Það er ekki eins og stjórnmálin hafi notið mikils trausts fyrir hrunið. Það má m.a. sjá í könnunum Capacent Gallup á trausti til stofnana. Vissulega hefur traust til alþingis minnkað en það hefur aldrei verið sérstaklega mikið. Þannig báru aðeins 29% mikið traust til alþingis í febrúar 2007. Það að nú skuli aðeins 13% bera mikið traust til alþingis er vissulega lægra en flokkast ekki endilega sem hrun. 

Í  kjölfar alþingiskosninganna 2007 skrifaði ég í fræðigreinina Markaðsfræðilegt sjónarhorn á stöðu stjórnmálaflokka fyrir alþingiskosningarnar 2007. Þar kemur eitt og annað fram sem of langt mál er að gera grein fyrir hér en áhugasamir eru hvattir til að lesa greinina. Þar er m.a. gerð grein fyrir niðurstöðum könnunar í tengslum við greinina en spurt var: "Hversu líklegt eða ólíklegt telur þú að stjórnmálamenn standi við gefin loforð?" Niðurstaðan varð sú að aðeins tæp 18% tödu það líklegt eða mjög líklegt. Í sömu könnun var spurt "Hversu líklegt eða ólíklegt telur þú að fólk almennt standi við gefin loforð?" en þar varð niðurstaðan sú að tæp 74% töldu það líklegt eða mjög líklegt.

Með öðrum orðum þá taldi fólk það mun líklegra að almenningur stæði við gefin loforð en stjórnmálamenn.

Vantraust til stjórnmála á sér því mun lengri sögu en til bankahrunsins haustið 2008. Það er eitthvað sem stjórnmálamenn þurfa að fást við.