Bronsöldin

Þriðja sætið á EM í handbolta er staðreynd. Íslenska liðið stóð sig með ágætum og veitti þjóðinni þá ánægju að verða upptekin af einhverju öðru en því leiðinda argaþvargi er einkennt hefur umræðuna síðustu vikur og mánuði.

Reyndar gekk okkur ekki sem best á móti Frökkum en úr því við þurftum að tapa einum leik þá var ekki úr vegi að velja heims-, ólympíu- og evrópumeistara. Önnur lið riðu ekki feitum hesti frá viðureigninni við okkar menn. 

Nú er bara spurningin hvað tekur við. Hvað mig varðar hefur verið miklu skemmtilegra að ræða um handbolta en IceSave. 

...líklega held ég því bara áfram.

Stórkostlegt!

Leikur Íslenska liðsins á móti Dönum var hreint stórkostlegur. Það að vinna Dani með fimm marka mun er eins og að vinna til verðlauna.

 ...nú er bara að halda áfram. Við þurfum svo gjarnan á því að halda að vinna eina og eina Evrópuþjóð. Bara svona til að minna á okkur upp á seinni tíma!

Áfram Ísland!

Að kenna öðru um!

Það þykir ekki góður siður að kenna öðru eða öðrum um. Flestir sómakærir einstaklingar kannast við sín mistök og eru reiðubúnir að bæta úr ef kostur er.

Áður en lengra er haldið er rétt að það komið fram að mér finnst IceSave málið skelfilegt klúður. Líklega ein versta birtingarmynd þess sem við erum að fást við þessa dagana. Samt sem áður þykir mér menn allt of viljugir til að kenna IceSave um alla okkar erfiðleika og ófarir.

Eftir því sem ég kemst næst gætu opinberar skuldir verið um 1.000 milljarðar. Það er álíka mikið og skuldir Actavis. Ef skoðað er hvað myndar þessar skuldir gætu 300 milljarðar verið vegna IceSave, 300 milljarðar vegna tapaðra útlána Seðlabankans og 400 milljarðar vegna uppsafnaðs hallareksturs hins opinbera. Sá er skuldar 1.000 milljarða mun eiga í e.k. erfiðleikum, amk um tíma. Þeir erfiðleikar eru hins vegar ekki nema að hluta til vegna IceSave.

Vissulega væri gott að vera laus við IceSave skuldina. Eftir sem áður væru skuldir okkar mjög miklar og rétt að hafa skýra mynd af því hverjir bera ábyrgð á þeim. 

Sáttin!

Stjórnmálamenn keppast nú við að sannfæra almenning um að mikill vilji sé þeirra á milli að ná sátt um lausn IceSave málsins. Sumir myndu nú segja að tími hafi verið til kominn.

En um hvað er sáttin? Hvað er það sem gerir það að verkum að þessu ágæta fólki, sem rifist hafa eins og hundur og köttur í marga mánuði, telja allt í einu núna mikilvægt að ná sáttum í málinu?

Getur verið að þau óttist þjóðaratkvæðagreiðslu og vilji leggja mikið á sig til að koma í veg fyrir hana? Er það í lagi? Á þjóðin ekki rétt á því að fá að tjá sig um málið úr því málinu var vísað í þennan farveg? Sjálfur tel ég þetta mjög óheppilegt mál fyrir þjóðaratkvæðagreiðslu. En það skiptir ekki máli núna. Samkvæmt stjórnarskrá hefur málinu verið vísað í þennan farveg og því eðlilegt að ganga þá götu til enda!

Ég spái því enn að ekkert verði af þjóðaratkvæðagreiðslu. Sátt mun nást meðal þinganna.

Þjóðaratkvæðagreiðslan!

Ég held á afþakki þjóðaratkvæðagreiðsluna. Veit satt best að segja ekki hvað NEI eða JÁ táknar í þessu samhengi.

Ef ég segi NEI er ég þá þeirrar skoðunar að ekki eigi að greiða IceSave skuldina, að ríkisstjórnin hafi staðið sig illa og eðlilegt sé að reyna að ná betri samningum? Eða sé ég þetta sem leið til að koma ríkisstjórninni frá og koma "mínum" mönnum að?

Ef ég segi JÁ er ég þá þeirrar skoðunar að samningurinn sé góður og sjálfsagt mál sé að standa við skuldbindingar okkar Íslendinga. Að ríkisstjórnin hafi staðið sig vel og að allar tilraunir til að koma henni frá séu óráðlegar?

Ég hef gert nokkrar tilraunir til að lesa yfir samninginn. Skil hann ekki alveg og hef reyndar orðið var við að margir löglærðir menn, sem ég er ekki, túlka samninginn mjög ólíkt. Sama má segja um ýmsa hagfræðinga sem leggja mat á efnahagsleg áhrif samningsins, skoðanir virðast afar ólíkar. Hvernig er þá hægt að ætlast til þess að ég, aumur markaðsmaðurinn, geti tekið efnislega afstöðu til lagasetningarinnar. 

Mér finnst þetta álíka gáfulegt og að biðja mig um að ákveða vort krappameinssjúklingur eigi að fá lyf A eða meðferð B. Ég gæti eflaust valið annað hvort.

Ég spái því reyndar að ekkert verði af þessar þjóðaratkvæðagreiðslu. Stjórnmálamenn munu skyndilega komast að því að samvinna er betri en sundrung. Áhættan sé einfaldlega of mikil. 

Arkítektar bankahrunsins

DV birtir í áramótablaði sínu lista yfir sérfræðinga sem störfuðu fyrir útrásarvíkingana en voru ekki alltaf áberandi í umfjöllun um starfsemi þeirra. Það skal strax tekið fram að ég hef enga sérstaka trú á trúverðugleika þess sem fram kemur í DV og forðast að lesa það blað. Það er fyrir sálina eins og óhollur matur fyrir líkamann.

Sem dæmi um ruglingslega framsetningu og umfjöllun DV um sérfræðinga sem unnu á bakvið tjöldin fyrir útrásarvíkingana er að þar má finna nöfn manna eins og Jóns Ásgeirs, Pálma Haraldssonar, Karls Wernerssonar, Hannesar Smárasonar, Björgólfs Thors, Ólafs Ólafssonar, og Bakkabræðra. Allt eru þetta einstaklingar sem voru áberandi í alþjóðavæðingunni. Listinn er því blanda af svo kölluðum "útrásarvíkingum" og sérfræðingum er fyrir þá störfuðu.

Það sem vekur athygli mín er hvaða nöfn eru ekki á listanum. Þar eru t.d. ekki nöfn Bjarna Ármannssonar, Sigurjóns í LB, né Hreiðars og Sigurjóns frá Kaupþingi. DV hefur eflaust sínar ástæður fyrir því en reynslan hefur kennt mér að sjaldan gerist eitthvað svona fyrir tilviljun. Þar er annað hvort um að kenna óvönduðum vinnubrögðum eða meðvituð slagsíða í umfjöllun. 

Annað sem vekur athygli mín er menntun þeirra sem DV telur að beri ábyrgð á bankahruninu. Þar kemur fram að:

• 3 höfðu ekki lokið háskólanámi
• 5 eru endurskoðendur
• 10 eru lögfræðingar eða lögmenn
• 4 eru með hagfræðimenntun
• 7 eru með viðskiptafræðimenntun
• 3 eru verkfræðingur
• 1 er markaðsfræðingur

Því hefur gjarnan verið haldið fram, óverðskuldað að ég tel, að það hafi fyrst og fremst verið viðskiptafræðingar sem komu hér öllu á vonarvöl. Listinn sýnir að vissulega hefur einn og einn viðskiptafræðimenntun, enda kæmi verulega á óvart ef fólk sem sérhæfir sig í viðskiptum væri ekki áberandi þar, en margir eru lögmenn!

Samt sem áður hefur engum dottið í hug að kenna lögfræði um efnahagshrunið á Íslandi enda er það álíka gáfulegt og að kenna viðskiptafræði, hagfræði eða verkfræði um það. Ef efnahagshrunið er einhverjum að kenna þá eru það tilteknir einstaklingar sem bera ábyrgð á því en ekki hin fræðilega menntun sem þeir hafa orðið sér úti um.

Hafa skal hið fornkveðna í huga að góð menntun gerir gott fólk betra. Býr hins vegar ekki til gott fólk!

Forseti í vanda!

Forseti lýðveldisins er verulegur vandi á höndum. Annað hvort þarf hann að staðfesta lög um ríkisábyrgð vegna Icesave samkomulagsins eða ekki. Hann getur ekki þvælt málinu á undan sér án ákvörðunar eins og sumum stjórnmálamönnum virðist tamt.

Vandinn er tvíþættur...

Ef hann staðfestir ekki lögin taka þau samt sem áður gildi en verður vísað til þjóðaratkvæðagreiðslu. Ríkisstjórnin þyrfti þá væntanlega að segja af sér og hætt er við að vinstri vinir forsetans eigi erfitt með að fyrirgefa þann gjörning. En maður veit þó aldrei.

Ef hann staðfestir lögin þá taka þau gildi, stjórnin heldur velli og allir kátir á því heimili. Kannski réttara að segja flestir. Vandinn við þessa ákvörðun er að þá þyrfti líklega forsetinn að segja af sér. Miðað við viðmið og ummæli þegar forsetinn neitaði að staðfesta fjölmiðlafrumvarpið þá er honum varla stætt á öðru. 

Ég spái því þó að forsetinn staðfesti lögin en segi ekki af sér. Ber væntanlega fyrir sig þjóðarhag og almannaheill. Verð að viðurkenna að ég er dálítið spenntur að sjá hvernig hann ætlar að leysa þetta þraut.