Opinber starfsemi

Opinber starfsemi hefur lengi verið mér hugleikin. Bæði hafa rannsóknir mína snúist um hið opinbera en einnig hef ég áralanga reynslu sem starfsmaður hjá opinberu fyrirtæki eða stofnun.

Nokkrar vangaveltur eru um hvaða starfsemi eigi að vera í höndum hins opinbera og hvaða starfsemi í höndum einkageirans. Eru þeir þá gjarnan kenndir við vinstrimennsku sem vilja veg hins opinbera sem mestan á meðan hægrimenn vilja frekar sjá starfsemina í höndum einkageirans.

Það er erfitt að segja til um hvað eigi að vera í höndum hins opinbera og hvað ekki enda eru gjarnan um pólitíska ákvörðun að ræða. Pólitíkin tekur hins vegar ekki alltaf skynsamlegar ákvarðanir þó svo að vissulega komi það fyrir. Mikilvægt er að leyfa rekstrarlegum sjónarmiðum einnig að koma að þeirri ákvörðun. Slæmt er að einkavæða eitthvað bara af þeirri ástæðu að maður hefur þá pólitísku trú að starfsemi sé betur komin í höndum einkaaðila en hjá hinu opinbera. Í raun er fátt sem bendir til þess. Jafnslæmt er að ætla hinu opinbera óeðlilega hátt hlutfall í starfsemi bara af því að maður treystir ekki einkaaðilum fyrir henni.

Mér finnst mikilvægt að hafa í huga að það er ekki lögmál að einkaaðili geri hlutina betur en opinber aðili. Opinber starfsemi þarf vissulega að temja sér nútímalega starfshætti en á ekki að vera að vasast í samkeppnisrekstri. Samkeppnishugtakið er hins vegar ekki alltaf augljóst og hvað sem menn kunna að segja þá er það mín skoðun að samkeppni er ekki alltaf af hinu góða. Það á sérstaklega við þegar menn missa sjónar af því megin viðfangsefni að skapa viðskiptavinum sínum sem mestan ábata en láta þess í stað eigin ávinning ganga framar öllu.

Þensluhagfræði!

Í Fréttablaðinu laugardaginn 8. ágúst var forsíðufrétt sem bar yfirskriftina "Sparifé í bönkum ber neikvæða vexti". Blaðamaður virðist hafa rætt við tvo þingmenn um málið, annars vegar Pétur Blöndal þingmann sjálfstæðismanna og hins vegar Lilju Mósesdóttir þingmann Vinstri Grænna. Það sem haft er eftir Lilju vaktir athygli mína en í greininni segir:

"Þetta er í sjálfu sér jákvætt á eins miklum samdráttartímum og við erum að ganga í gegnum núna," segir Lilja. "Það er mjög jákvætt að það séu nærri því neikvæðir raunvextir á sparifé vegna þess að það sem samfélagið og efnahagslífið þarf er að fólk eyði peningum ef það á peninga. Og það er fullt af fólki sem á peninga vegna þess að ríkið tryggði innstæður að fullu." Það sé því í sjálfu sér ekki neikvætt fyrir samfélagið þó það sé neikvætt fyrir einstaklinga að peningar séu að brenna upp.

Svo mörg voru þau orð. Nú eiga sem sagt allir sem eiga peninga að fara af stað og eyða þeim. Það sé best fyrir samfélagið!

Þessu get ég bara ekki verið meira ósammála. Í fyrst lagi tel ég ekki rétt að tala um að fólki eyði peningum. Réttara væri að tala um að fólk ráðstafi þeim á skynsamlegan hátt. Það að hlaupa til nú og kaupa bara eitthvað af því að maður á pening og af því að vextir eru lágir getur ekki talist skynsamlegt. 

Lítill sparnaður hefur alltaf verið vandamál hér á landi. Það er mjög mikilvægt að stuðla að því að fólk spari frekar en eyði! Íslendingar þurfa enga sérstaka hvatningu eða kennslu í eyðslusemi. Það sjá allir sem vilja. Það væri miklu nær að taka upp skyldusparnaðinn aftur og hvetja ungt fólk til ráðdeildar og hófsemi. 

 

ESB eða ekki ESB

Allt stefnir í að almenningur þurfi að taka afstöðu til inngöngu í ESB. Til að það sé hægt þarf fólk að hafa góðar upplýsingar um hvað ESB er og hvaða almennu áhrif innganga í ESB hefði á Ísland og íslenskt samfélag. Að vísu á eftir að vinna í samningnum en það breytir því ekki að margt er almennt og margt er væntanlega nú þegar í gildi.

Á vefsvæðinu island.is er að finna upplýsingaveitu stjórnvalda.  Þar er að finna margvíslegar upplýsingar um hitt og þetta er tengjast aðgerður stjórnvalda í kjölfar efnahagshrunsins. Þar er hins vegar ekki að finna greinargóðar upplýsingar um ESB. Úr því þyrfti að bæta hið fyrsta.

Á opna alfræðivefnum Wikipedia má finna upplýsingar um ESB. Sú grein er merkt sem gæðagrein og virðast upplýsingarnar almennar og hlutlausar. Lesendur hvattir til að kynna sér þær. Sambærilegar upplýsingar er að finna á vef Samtaka iðnaðarins en þar þarf að hafa í huga að samtökin hafa þá yfirlýstu stefnu að hagsmunum iðnaðarins sé betur borgið innan ESB en utan. Ennfremur hefur Eiríkur Bergmann stjórmálafræðingur verið að skrifa greinar í Fréttablaðið varðandi kosti og galla inngöngu í ESB en eftir því sem ég best veit þá hallast Eiríkur frekar að ESB en frá því. Framtak hans er þó til fyrirmyndar en má ekki verða upphafið að deildum þeirra er hallast að eða frá ESB.

Ýmsir ESB-sinnar sem og anti-ESB-sinnar halda úti vefsvæðum þar sem málstaðnum er haldið á lofti. Gallinn við þær upplýsingar er að þær er fremur einsleitar í þá átt sem hentar málstaðnum og því ekki gagnlegar fyrir almenning sem vill kynna sér málið með hlutlausum hætti. Flestir átta sig á því að það getur varla verið um það að ræða að það séu bara kostir eða bara gallar við það að ganga í ESB. 

Ég tel mikilvægt að til verði e.k. hlutlaus upplýsingaveita sem dregur fram staðreyndir um ESB og leiðir saman ólík sjónarmið varðandi kosti og galla inngöngu Íslands í sambandið. Kannski ætti Háskóli Íslands að taka það að sér enda nýtur skólinn almenns trausts meðal almennings.

Ímynd Íslands

Nokkuð hefur verið rætt um ímynd Íslands í kjölfar bankahrunsins. Flestir sem um þetta ræða telja að ímyndin hafi skaðast og langan tíma taki að byggja hana upp. Fæstir hafa þó einhverjar mælingar til að styðast við í umræðunni og virðast byggja þessa skoðun sína á tilfinningu og/eða samtölum við þröngan hagsmunahóp. Með þessu er ég ekki að halda fram að ímyndin hafi ekki breyst í kjölfar efnahagshrunsins. Það er mjög líklegt að það hafi gerst.

Ég hef fengist við mælingar á ímynd í nokkur ár. Það er margt í tengslum við ímynd sem þarf að hafa í huga þegar lagt er mat á hana, s.s. eins og hvernig hugtakið tengist öðrum hugtökum eins og skynjun og viðhorfi. Þeir sem vilja kynna sér þetta betur geta lesið greinar á heimasíðunni minni en þar má finna fræðilegt mat á ímynd banka, skóla og stjórnmálaflokka.

Ég og félagi minn og fyrrum nemandi, Gunnar Magnússon, fengum birta grein í ráðstefnuriti Academy of Marketing Science en ráðstefnan var haldin í Osló í júlí sl.  Þar kynnum við niðurstöður rannsóknar á ímynd Íslands meðal ferðamanna á Íslandi sumarið 2008. Þeir sem hafa áhuga á greininni getað séð hana hér undir ritrýndar ráðstefnugreinar. Lengri útgáfu má nálgast á vef Viðskiptafræðistofnunar hér undir útgáfa 2008.

Nú vill svo vel til að verið er að endurtaka þessa rannsókn. Þá gefst tækifæri til að leggja mat á það hvort efnahagshrunið hafi haft einhver áhrif á ímynd Íslands.

 

Stefnuleysi!

Ráðgjafar í kynningarmálum hafa gagnrýnt ríkisstjórnina fyrir slælega frammistöðu í kynningarmálum erlendis. Þetta getur svo sem verið satt og rétt en ég les/sé/heyri ekki nægilega mikið af erlendum fjölmiðlum til að geta dæmt um það. Reyndar á vinna sem þessi ekkert endilega að snúast um erlenda fjölmiðla heldur miklu heldur erlenda ráðamenn. Sjálfur hef á meiri áhyggjur af frammistöðu stjórnvalda hér heima. Sumir kalla það innra markaðsstarf.

Af þessu tilefni var tekið viðtal við upplýsingafulltrúa Forsætisráðuneytisins í fréttum RÚV í gærkveldi. Fréttina má sjá hér.  Upplýsingafulltrúinn, Kristján Kristjánsson, er þaulreyndur blaðamaður og tel ég að þar hafi ráðuneytið náð í góðan mann. Það var hins vegar eitt og annað sem kom fram í þessu viðtali sem olli mér áhyggjum. Upplýsingafulltrúinn segir t.d. að ríkisstjórnin hafi enga kynningarstefnu en í viðtalinu segir hann:

"Ja sko ríkisstjórnin hefur í sjálfum sér enga kynningarstefnu"

Þetta útskýrir Kristján með því að Íslendingar séu svo margir og því sé erfitt að hamra á einhverjum einum skilaboðum. Erfitt sé að samræma skoðanir ráðherra eins og þjóðarinnar allrar.

Hér hlýtur að vera einhver skelfilegur misskilningur á ferðinni. Ef ríkisstjórnin hefur enga kynningarstefnu þá er það mjög alvarlegt. Kynningarstefna er í raun aðeins hluti af heildarstefnu í einhverjum málaflokki og ef hana vantar þá bendir það til þess að stefnan í heild sinni sé frekar götótt.

Ég tek fram að ég hef ekki mikið vit á pólitík. Finnst hún stundun þreytandi og oft ruglingsleg. Ég hef hins vegar kennt stefnumótun og stefnumarkandi hugsun í bráðum 20 ár. Það er út frá þeirri reynslu sem ég hef áhyggjur af því sem fram kom í viðtalinu við Kristján. Því miður held ég að þetta sé rétt hjá honum, þ.e. að ríkisstjórnin hafi enga kynningarstefnu. Það er því miður mjög algengt í opinbera geiranum og reyndar einnig í einkageiranum.
Ástæðan er tvíþætt. Annars vegar þekkingarskortur, þ.e. þeir sem hafa með málaflokkinn að gera vita einfaldlega ekki hvernig á að móta kynningarstefnu og framkvæma áætlun sem byggir á henni og svo hins vegar vanmat á gildi og tilgangi kynningarmála í viðleitni skipulagsheilda við að ná fram markmiðum sínum. 

Ég ætla að taka tvö dæmi úr umræddu viðtali. Þar segir Kristján að ein ástæðan fyrir því að erfitt sé að marka kynningarstefnu sé sú að ríkisstjórnin hafi mismunandi skoðanir á ýmsum málum. Þetta getur út af fyrir sig verið satt og rétt en hefur ekkert með stefnu að gera. Það að skoðanir ráðherra eða þingmanna skuli vera að þvælast fyrir nú bendir til þess að stefnan sé ekki mótuð. Að sjálfsögðu hefur fólk, ráðherrar sem aðrir, mismunandi skoðanir. Skárra væri það nú. Það er hins vegar hlutverk, og ábyrgð, ríkisstjórnarinnar að móta stefnuna. Stefna snýst einkum um tvennt, annars vegar að setja markmið og hins vegar að skilgreina leiðir að því markmiði. Þriðja mikilvæga skrefið er svo að setja af stað aðgerðir sem færir okkur í átt að markmiðinu.
Þegar stefnan liggur fyrir er eðlilegt að ætlast til þess að þeir sem að henni standa styðji við hana, óháð skoðunum sínum (hér má ekki rugla þessu saman við það að þingmenn eigi aðeins að vera bundnir af sannfæringu sinni). Þingmenn geta og eiga að hafa mismunandi skoðanir. Það á hins vegar að taka slaginn á meðan hann stendur yfir. Á endanum þarf að taka ákvörðun sem oftar en ekki felur það í sér að mótuð er stefna í tilteknu máli. Þá er mikilvægt að allir hlutaðeigandi vinni markvisst samkvæmt henni.

Hitt dæmið er sú skoðun Kristjáns að lykilatriðið í kynningarmálum íslendinga sé að ljúka ICESAVE málinu svo hægt sé að vinna markvisst að kynningu Íslands og byggja upp ímynd þess. Þetta er út af fyrir sig rétt en nær þó ekki lengra en það nær. Hér er horft framhjá því að kynningarmál, einkum almannatengsl, eiga að gegna lykilhlutverki við lausn deilunnar. Einnig er verið að blanda saman tveimur, ekki þó alveg óskyldum, atriðum. Annars vegar er um það að ræða að vinna markvisst og stefnumiðað að lausn tiltekins vandamáls og hins vegar er um það að ræða að kynna landið og byggja upp ímynd þess. Þessi viðfangsefni kalla á mjög ólíkar leiðir í kynningarmálum.

En talandi um ímynd. Hver ætli ímynd Íslands sé á alþjóðavettvangi? Og ætli þessi alþjóðavettvangur sé bara einn vettvangur? Ætli þeir sem tala hvað mest um ímynd Íslands hafi mælt hana? Ef það hefur verið gert, hvernig og á meðal hverra? Því miður held ég að þetta sé allt saman í skötulíki. Meira um þetta síðar.

 

Ríðum sem fjandinn!

Ég var að hlusta á Bylgjuna í morgun sem er svo sem ekki frásögufærandi. Einn hlustandi bað um óskalag, Ríðum sem fjandinn með Helga Björns. Þetta er góð útgáfa af laginu og má hlusta á brot úr því hér.

Þeir sem hafa komið inn á síðuna mína hafa væntanlega áttað sig á því að ég er í karlakór, nánar tiltekið Karlakór Kjalnesinga. Á vordögum gáfum við út disk (sjá sýnishorn á tónlistarspilara) sem m.a. inniheldur þetta lag. Einnig má sjá myndband með umræddu lagi hér.

Það sem rifjaðist upp fyrir mér þegar ég hlustaði á þetta í morgun voru viðbrögð RÚV manna þegar við sendum þeim diskinn í þeirri von að hann yrði spilaður. Skilaboðin frá Rás 2 voru mjög skýr, við spilum ekki svona tónlist! Þetta kom okkur dálítið á óvart sérstaklega þar sem við áttuðum okkur ekki á því við hvað er átt þegar talað er um "svona tónlist". Áhugasamir geta nú borið saman útgáfurnar af laginu Ríðum sem fjandinn. Ég viðurkenni að ég er ekki hlutlaus en ef eitthvað er þá finnst mér útgáfa kórsins heldur frísklegri en hjá Helga. Sérstaklega í lokin en þá er eins og Helgi sé að lognast út af en það á aldeilis ekki við um kórútgáfuna. Í kórnum eru enda margir hestamenn og þeir vita að maður ríður alltaf frísklega í hlað!

Eftir þetta hef ég dálítið velt fyrir mér lagavali á Rás 2. Hvað ræður því hvaða lög eru spiluð og hver ekki og hvernig fer þetta val fram. Ég hef sérstakan áhuga á að vita hvernig plata vikunnar verður plata vikunnar. 

Sjálfsagt er þetta bara kalt mat á því hvað sé góð tónlist og hvað ekki. Ég hef þó áhuga á að skilja þetta betur og ætla því að kynna mér þetta.

 

 

Almannatengsl á erfiðleikatímum

 Þann 10. október 2008 skrifaði ég pistil um almannatengsl á erfiðleikatímum. Ástæðan var sú að mér ofbauð hvernig stjórnvöldu stóðu að þeim málum í kjölfar efnahagshrunsins. 

Því miður virðist mér lítið vera að gerast í þessum málum. Vissulega hafa stjórnvöld haldið stöku blaðamannafund og ráðið sér talsmenn með munninn fyrir neðan nefið. Mitt mat er að fátt er að gerast sem flokka má sem fagleg almannatengsl. Ástæðan virðist vera sú að stjórnvöld stórlega vanmeta þennan þátt. Það verður svo til þess að ekki er rétt að málum staðið. 

Eitt af því sem má ekki gleyma er að almannatengsl er eitthvað sem maður byggir upp. Eins og orðið bendir til þá er um að ræða tengsl við almenning. Það er of seint að ætla að fara að stunda almannatengsl þegar erfiðleikar steðja að. Það er þá sem maður notar inneignina sem byggð hefur verið upp. Vandi stjórnmálamanna er að fólk almennt, þ.e. almenningur, ber lítið traust til þeirra. Það er því mjög auðvelt fyrir þá sem vilja að sá fræum ótta og efa. 

Þeir sem hafa áhuga á þessum pistli mínum geta séð hann hér

 

 

 

 

Á eftir vetri...

...kemur vor!

Þetta er mikilvægt að hafa í huga. Þó svo að veturinn sem framundan er kunni að verða harður og erfiður þá má ekki gleyma því að á eftir vetri kemur vor. Það er því alls ekki rétt að haga öllum aðgerðum eins og að um sífrera sé að ræða. Það mun birta til. Það þarf bara að þrauka og vinna sig í gegnum erfiðleikana með markvissum aðgerðum og umfram allt samstöðu þeirra sem að koma. Vonandi bera hlutaðeigandi gæfu til þess.

Því má ekki gera neitt sem skaðar innra skipulag samfélagsins varanlega. Við gætum þurft að herða sultarólarnar og neita okkur um ýmsan þann munað sem við höfum getað veitt okkur sl. ár. Sumir reyndar meir ein aðrir en látum það liggja á milli hluta í augnablikinu. Það má því ekki fara á taugum eins og kallað er. Það þarf að skilgreina raunveruleg verðmæti í samfélaginu og vernda þau. Annað kann því miður að þurfa að víkja. Á endanum mun birta á ný.

Eftir sem áður er barnalegt að láta sem ekki sé vetur framundan. Það er einnig ábyrgðarlaust að búa sig ekki undir hann. Þeir sem fara léttklæddir inn í veturinn munu skaðast. Því miður sýnist mér einhverjir ætla að gera það. Aðrir hafa lítil tækifæri til að undirbúa sig. Samfélagið þarf að taka utan um þá. 

Hver og einn þarf því að sýna tiltekna ábyrgð. Bæði þarf fólk að taka ábyrgð á sjálfum sér og sinni hegðun en einnig að sýna tiltekna samfélagslega ábyrgð. Því miður sýnist mér sumir alls ekkert skilja hvað það er. Mér eru minnisstæð orð Sigurbjörns biskups þegar hann talaði um að vandi okkar kynni að liggja í því að of margir eru miklu meðvitaðir um rétt sinn en skyldur. 

Mér finnst nokkuð mikið til í því.

Frostavetur framundan?

Nú liggur fyrir að efnahagsáætlun ríkisstjórnarinnar virðist ekki ætla að ganga eftir. Flestir mælikvarðar efnahagsmála ýmist standa í stað eða hafa þróast í neikvæða átt. Mörg fyrirtæki munu ekki þola ástandið mikið lengur með tilheyrandi áhrifum á atvinnuástand.

Á sama tíma standa stjórnmálamenn í einhverju óskiljanlegu pólítísku þrefi. Það kemur mér alltaf jafnmikið á óvart hve minnihluti á hverjum tíma, skiptir þá ekki máli hver er við stjórn, getur lagst lágt til að skora pólitísk mörk. Með þessu er ég ekki að segja að allt sé rétt og gott sem núverandi ríkisstjórn er að gera. Það er afar fátt sem er rétt og gott við það ástand sem nú ríkir. Það er hins vegar mikilvægt að menn taki höndum saman við að vinna okkur út úr vandanum. Samvinna er ekki áberandi milli stjórnar og stjórnarandstöðu. Það sem verra er er að samvinna er heldur ekkert sérstaklega áberandi milli stjórnarflokkanna. Það er auðvitað alveg undarleg staða en um leið mjög skaðleg fyrir framvindu mála.

Ég veit satt best að segja ekki hvað er rétt og best að gera. Til þess vantar mig miklu meiri upplýsingar um stöðu mála. Tel jafnvel líklegt að jafnvel þó svo að ég hefði allar nauðsynlegar upplýsingar þá myndi ég ekki heldur vita hvað væri best og rétt að gera. Vandinn er einfaldlega mjög viðamikill og flókinn. Það ágæta fólk sem valist hefur til forystu er því ekki öfundsvert. Það er eflaust mjög auðvelt að draga upp önnur sjónarhorn sem draga úr trúverðugleika þeirra aðgerða sem í gangi eru. Það má hins vegar ekki verða markmið í sjálfu sér.

Það sem að mínu viti ætti að gera betur er að upplýsa þjóðina með markvissari hætti. Það er mikilvægt að fá almenning í lið með sér. Það gerist ekki nema að fólk hafi á tilfinningunni að það sé hluti af einhverri aðgerðaráætlun og að verið sé að stefna að skýru markmiði. Leiðin getur verið erfið og okkur getur borið af leið. Það er hins vegar mikilvægt að upplýsa almenning og gera það með viðurkenndum aðferðum. Þessar aðferðir kallast almannatengsl og því miður hef ég séð alltof mörg skólabókardæmi um mistök í stjórnun almannatengsla frá því í október sl. 

Aðalmistökin liggja í því að stjórnendur/stjórnvöld stórlega vanmeta gildi almannatengsla á erfiðleikatímum. Almannatengsl þurfa að vera hluti af lausninni, ekki eitthvað sem maður þarf að gera af því að til þess er ætlast. Þá verður þetta alltaf í skötulíki. 

Öflug almannatengsl eru sérstaklega mikilvæg í því fjölmiðlaumhverfi sem hér er. Fjölmiðlar hér á landi eru fáir og veikir. Það er varla til sá fjölmiðlamaður sem getur fjallað um efnahagsmál svo vit sé í. Það er fyrst og fremst vegna þess að menntun þeirra er oftast á einhverju öðru sviði. Þekking á efnahagsmálum er ekki meðfædd og ekki eins sjálfgefin og menn vilja vera láta. Það þarf að hafa töluvert fyrir því að afla sér grundvallar þekkingar á rekstri og efnahagsmálum. Þá þekkingu hafa fjölmiðlamenn almennt ekki. Þeirra hlutverk verður því oftar en ekki að enduróma það sem að þeim er rétt í stað þess að fjalla um það með gagnrýnum hætti. Niðurstaðan verður því gjarnan ruglingsleg, þversagnarkennd umræða sem gerir ekkert annað en að skapa ótta, óróa og óöryggi á meðal almennings. 

Þetta er það sem sumir kalla að skora pólitísk mörk. Ég er dálítið hneykslaður á því hve sumir stjórnmálamenn eru tilbúnir að ganga langt, að því er virðist í þeim tilgangi einum að láta bera á sjálfum sér og skapa sér einhverja stöðu í eiginn flokki. Því miður held ég að þegar upp er staðið þá verði hátterni sem þetta flokkað sem sjálfsmark. Það er eins og menn átti sig ekki á því hvað er vörn og hvað er sókn í þessu samhengi.

Við úrlausn vandamála...

...er mikilvægt að byrja á því að átta sig á í hverju vandinn liggur. Þetta þykir sumum augljóst en líklega er þó hægara um að tala en í að komast. Það er mjög algengt að hinir og þessir leggi þetta og hitt til í þeim tilgangi að leysa eitthvað sem alls ekki er augljóst þegar upp er staðið.

Þau eru mörg viðfangsefnin sem tengjast efnahagsástandinu hér á landi. Það væri að æra óstöðugan að ætla að telja þau öll upp hér enda ekki víst að sú upptalning yrði tæmandi. Það er þó einn vandamálaflokkur sem stendur mér nær en aðrir en það eru viðfangsefni er snúa að þróun háskólastarfs í landinu. 

Það er auðvitað dálítið undarlegt að tala um háskóla sem vandamál sérstaklega þegar haft er í huga að efling æðri menntunar hefur verið leið margra þjóða út úr sambærilegum efnahagsörðugleikum og hér eru nú. Vandinn er væntanlega sá að einhverjum þykir fara of miklir peningar í þetta starf. Aftur hljómar það undarlega þegar horft er til þeirra landa sem við, amk á hátíðarstund, viljum bera okkur saman við. Aðrir benda á óhagræði og að fjöldi skóla sé of mikill miðað við fólkfjölda. Það kann að vera rétt en á móti má benda á að sjálfstæði svo lítillar þjóðar sem við erum telst seint tiltakanlega hagstæð. 

Það kann að vera að einhverjar háskólaeiningar séu of litlar, aðgengi að námi sé of gott eða að einhverjir skólar hafi farið fram úr sér hvað uppbyggingu varðar. Hver svo sem vandinn er þá er mikilvægt að greina hann og leysa. Það er ekki góð leið að láta sér detta í hug að lausn á vanda eins skóla verði á kostnað annars. Ýmsar hugmyndir varðandi sameiningu og samvinnu virðast miða að því. 

Það þykir mér hálf fáránlegt. Þetta er svona eins og að láta aðila B fá magakveisu af því að þá muni aðili A líklega losna við sína! Ef einhver skóli hefur fylgt viðskiptamódeli sem ekki virðist ganga upp þá er það vandamál þess skóla, ekki einhvers annars.